Colin Waeghe
Vers la chute, il y a une marche
10 Mar 2024 - 27 Apr 2024
Vernissage: zondag 10 maart 14u-18u
Vers la chute, il y a une marche is de titel van de nieuwste tentoonstelling van Colin Waeghe. ‘Chute’ in het Frans of ‘Fall’ in het Engels, heeft verschillende betekenissen. Chute kan zowel een val betekenen als een waterval. Naar de val toe is er een stap die moet worden genomen. Dit klinkt enigszins contradictorisch; een val en tegelijkertijd een stap vooruit, wat net een vooruitgang of nieuwe ontwikkeling impliceert.
Het element water wordt al sinds mensenheugenis een bevrijdende en reinigende kwaliteit toegedicht. Water wordt universeel in verband gebracht met zuivering en met verandering. Het doopritueel is voor onze contreien wellicht het bekendste voorbeeld; zichzelf (laten) onderdompelen in water als een rite de passage, een overgang. Vreemd is het niet. Water is immers de absolute conditie voor leven en vruchtbaarheid.
Een waterval is soms ook een doorgang. In dit geval staat de waterval voor een herbronnen - letterlijk naar een bron of oorsprong teruggaan - om een stap te zetten. Aan de waterval ontspruit vaak een stroom, een nieuw begin. In figuurlijke zin activeert een waterval een stroom aan vrije associaties, een stream of consciousness. Zoals een (spraak)waterval wordt er gestreefd naar een vrij, associatief en intuïtief schilderen.
Om tot deze ‘waterval’ te komen, moet er echter een stap genomen worden. Die stap is het loslaten van het beeld om te kunnen terugkeren naar het schilderkundige waarin het genot van het schilderen en de kleur terug kunnen primeren. Het onderwerp houdt eveneens een terugkeer naar de natuur in, naar de bron van alle leven. De waterval weerspiegelt de grootsheid van deze natuur en alludeert naar ongereptheid.
Deze nieuwe serie werken is niet minder dan een ode aan het leven. Dit vieren van het leven vindt uiting in kleuren en het zuivere plezier van met de materie verf te werken. Weliswaar wordt nog vertrokken vanuit een (fotografisch) beeld, maar in de schilderijen schuilt een verlangen om van het beeld los te komen. Met de actie van het schilderen en het intuïtieve kleurenpalet wordt het narratieve beeld gradueel losgelaten. De dwang vervalt.
Watervallen zijn een dankbaar onderwerp om mee aan de slag te gaan. Als visueel onderwerp laat het veel ruimte voor een expressieve manier van werken. Hoewel water ‘kleurloos’ is, kan een waterval onder bepaalde omstandigheden een regenboog - een veelheid aan kleuren - genereren. In verschillende schilderijen wordt het beeld door kleur zelf gevormd. Meerkleurige vlakken worden gevormd door kleurstreepjes. De directe link naar het onderwerp is niet zozeer het beeld waarop het schilderij gebaseerd is, maar eerder het gevoel bij het ervaren van dit beeld.
Toch zoekt de geest figuratie, een herkenbare vorm, een interpretatie. De perceptie is continue onderhevig aan verandering en omwisseling. Een cartografie lijkt zich te af te tekenen. De draak, symbool van vruchtbaarheid in Azië, vermengt zich met de waterval, wordt een waterval of vice versa. De beelden laten zich echter weinig vatten in een bepaalde logische vorm. Integendeel, hoe meer naar deze herkenbare vorm gezocht wordt, hoe meer deze verandert, verdwijnt. Het geschilderde beeld hoeft niet abstract of figuratief te zijn, maar kan geen van beide of beide zijn. Colin Waeghe geeft aan de beelden die vrijheid of eigenheid van gewoon geschilderde beelden te zijn.
Georges Petitjean